بارکد ماهیت ما را به بی هویتی محض سکنی داده اند
و ریشه سرشت ما را به (زندگی به هر قیمتی) گره زده اند
و به کارنامه سهم ما از زندگی با مرکب تمسخر،
مهر « با تبصره قبول است» زده اند.
ما را به امید تحصیل بخور و نمیری در سالی نو خلاصه کرده اند،
بیایید سال نو را خودمان در قاموس زجرهایی که کشیده ایم، معنی کنیم.
بیایید بیابانهای حاشیه شهرهایمان را هر چند با چادر نشینی،
مبدل به شهری کنیم باوقارتر از شهر بی ترحم حالمان.
و با زیبایی تلائلو نور فانوسهای کم سویمان،
چشمان نئون های هزار رنگ را خیره به رخوت حسادت کنیم.
بیایید در سکر بیداری خوابهایمان، عینیت ابرهای خیال را باور کنیم.
بیایید تن ها را از باتلاق تنهایی غافل گونه از حال خویش،
به معادله بی منطق 1=1+1 مزین کنیم.
و در یک کلام و لپ کلام:
بس دیگر در خود فرو رفتن

گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید


یا حق. کویر