نظرات ياداشت « خشم هاي بي پايه »

+ راز راه

من ميان اين هزاران زيستم ،

گريستم،

شكستم

اميد ترانه هر نمازم بود ،

به ركوع

و

عشق

تنيده در تار و پودم ،

در سجود

مرا پيش از انكه تو به خود بخواني

او به خويشتن كشاندم

كه هنوز در التهاب بودن و زيستنم.